به گزارش پایگاه خبری «عصرمعدن» سعید عسکرزاده با بیان اینکه معادن از شرایط خاصی برخوردار هستند و نمی توان از قبل زیرساخت‌ها را برای آن فراهم کرد، در ادامه گفت: نمی‌توان معدن را غیر از جایی که ماده معدنی در آن قرار گرفته احداث کرد و همین ویژگی، معدن را به شکل کامل از صنعت متمایز می کند.
به گفته وی، معدندار باید زیرساخت را برای معدن خود فراهم کند و توسعه محلی به وجود آورد. زیرا به دنبال توسعه محلی، یک یا دو حلقه از زنجیره تولید محصول نهایی در همان منطقه ایجاد خواهد شد و در نهایت منجر به ایجاد اشتغال، صنعت و از همه مهم‌تر به وجود آمدن امنیت در منطقه خواهد شد. نمونه بارز این موارد را می‌توان در معدن سنگ‌آهن سنگان مشاهده کرد.
عسکر زاده در ادامه سخنانش به مبحث خام فروشی اشاره کرد و گفت: خام فروشی یک صفت بسیار بد است و هیچ کس از اینکه به او خام فروش گفته شود احساس خوبی نخواهد داشت. این در حالیست که عنوان خام فروش در ایران به یک یا چند حلقه از زنجیره تولید اطلاق می‌شود.
دبیر انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان سنگ‌آهن ایران گفت: تعریف واژه خام از طرف قانونگذار در آیین‌نامه اجرایی ماده 37 قانون رفع موانع تولید به صورت صریح و مشخص آمده است. اطلاق خام فروش به فعالان معدنی و اقتصادی علاوه بر تبعات اقتصادی که به دنبال خواهد داشت، مسائل روانی متعددی نیز ایجاد خواهد کرد. از جمله اینکه فعالان معدنی مجبور خواهند شد به جای اکتشاف و توسعه معادن خود، معدنداری را به سمت تولید تکمیل زنجیره تولید فولاد ببرند. این در حالی است که تبعات این موضوع از لحاظ کمبود ذخایر معدنی جدید جای بررسی جدی دارد.
دبیر انجمن سنگ‌آهن ایران با اشاره به تصمیمات حاکمیت در قبال SME ها گفت: به طور قطع، آنهایی که برای معادن کوچک و متوسط تصمیماتی اتخاذ می‌کنند و سیاست‌های مقابل سیاست های SME ها دارند نیز معتقدند به منافع معدن و صنایع‌معدنی کمک می‌کنند.
وی با بیان اینکه عمر معدنکاری بخش خصوصی به کمتر از 20 سال می‌رسد ادامه داد: در قانون بودجه 97 تبصره‌ای آمده که مبنی بر آن یک‌درصد از درآمد معادن و صنایع معدنی برای مصارف محلی به خزانه معادن واریز شود، نشان دهنده این موضوع است که تصور می‌شود هنوز معادن دولتی است و معادنی که واگذار به بخش خصوصی شده هنوز در اختیار دولت است.
عسکرزاده ضمن تاکید بر توجه ویژه انجمن سنگ‌آهن در پنجمین همایش سنگ‌آهن ایران بر مسائل و مشکلات SMEها ادامه داد: در ایران نسبت به کشورهای موفق اقتصادی یک تفاوت جدی می بینیم آن هم اینکه بر اساس مزیت‌های نسبی که در کشور وجود دارد باید صنایعی تعریف شود و در یک پروسه تولید این مزیت‌های نسبی به مزیت‌های رقابتی و صادراتی تبدیل شوند.
وی افزود: اما این اتفاق در ایران اتفاق رخ نداده و مسلم است که یک معدن نمی‌تواند ماهیتش را تغییر دهد. زنجیره وقتی کامل خواهد شد که از این مزیت نسبی استفاده شود. ما می‌توانیم صنایع معدنی متناسبی انتخاب کنیم که از همین مزیت نسبی برای ایجاد مزیت رقابتی و محصول قابل صادرات استفاده کند. باید توجه داشته باشیم اگر در صنعت نقصی وجود داشته باشد این نقص به طور قطع، به بخش معدن نیز تسری پیدا خواهد کرد.
عسکرزاده ادامه داد: به دلیل اینکه برنامه‌ای برای این معادن نداشتیم و نتوانستیم در پروسه تولید فولاد برای این معادن برنامه‌ریزی کنیم بخش عمده‌ای از معادن هماتیتی ما اکنون در وضعیت مناسبی نیستند یا تعطیل بوده یا بدون استفاده باقی مانده اند.
عسکرزاده در ادامه گفت: سنگ‌آهنی که هم اکنون در زنجیره فولاد استفاده می‌شود یک مزیت صادراتی است. نتیجه تصمیمات غیرکارشناسی این می‌شود که بخشی از حلقه‌های زنجیره تولید، اقتصادی نخواهند بود و وقتی حلقه‌ای اقتصادی نباشد، مجبور خواهند بود بخشی از نیاز حلقه های پایین دستی را از زنجیره های بالادستی تامین کنند.