اخذ تعرفه‌های جدید بر فلزات ترکیه توسط ایالات متحده، دوباره امریکا را به سرخط خبرهای اقتصادی دنیا تبدیل کرده و این موضوع نگرانی هایی را به دنبال داشته است.
در این باره بارها مطرح کرده ایم که امریکا به دنبال بدست آوردن دو هدف بوده و برنامه ریزی اساسی برای آن انجام داده است.
اول اینکه اقتدار، حیثیت و آبروی امریکا را در دنیا احیا کند. دوم اینکه از جایگاه اقتصاد امریکا به عنوان اهرم فشارهای سیاسی استفاده کرده و به قول معروف از ابزار موجود به صورت بهینه بهره ببرد.
درباره مورد اول باید گفت که موضوع کاملا شفاف است. زیرا ترامپ قول هایی را به مردم و رای دهندگان امریکایی داده که از مهم ترین آنها ایجاد اشتغال، اقتصاد پایدار و بالا بردن توان خرید امریکاست. برای محقق شدن این موضوع باید تولید و رونق اقتصادی در امریکا اساس کار قرار گیرد.
ترامپ سعی دارد با افزایش هزینه واردات و افزایش هزینه‌های آن مردم امریکا را به خرید مواد اولیه ارزان قیمت از دیگر کشورها و تولید تشویق کند، زیرا با این سیاست تولید و اقتصاد داخلی در امریکا رونق یافته و شغل و درآمد حاصل از آن به زندگی مردم سروسامان می‌دهد.
در واقع افزایش تعرفه برای کشورهایی که مخالف سیاست‌های امریکا هستند راهی برای مطیع کردن آنها و افزایش تولید ملی بوده که هر 2کاملا کارآمد بوده است. 
محور دوم که باید به صورت بسیار دقیق و جز به جز به آن نگریسته شود این است که امریکا از اقتصاد به عنوان اهرم فشار سیاسی استفاده خواهد کرد. این موضوع در مورد کشورهای اروپایی، روسیه، چین، به دلیل بالابودن وزن اقتصادی این اهرم، ضعیف‌تر عمل می‌کند، اما سایر کشورها مانند ترکیه، عراق، افغانستان در این خصوص منفعل تر بوده و زیر فشارهای سیاسی راحت‌تر تسلیم خواهند شد.
ایران نیز اکنون به عنوان یک تهدید منطقه‌ای برای امریکا محسوب می شود. بنابراین باید از تمامی اهرم‌های فشار علیه آن استفاده کند و یکی از بهترین اهرم‌ها تحت فشار قراردادن از طریق شرکای اقتصادی ایران است.
این موضوع در حالی مطرح می شود که 80درصد تجارت ایران با 10 کشور دنیا انجام می شود. بنابراین بر اساس قانون «پارتو» باید برای این کشورها تمرکز کرده و امریکا نیز بر این موضوع به خوبی واقف است. فشار به ترکیه یعنی کاهش تجارت ایران و مسائلی نظیر بازداشت کشیش امریکایی در ترکیه و مسائلی شبیه به آن کاملا بهانه امریکایی ها برای فشار به ایران است.
فراموش نکنیم امریکایی‌ها ایران را به عنوان شاهراه اقتصاد نفتی و کالایی منطقه، همچنین همجواری با عربستان، تنگه باب المندب، تنگه هرمز و رژیم صهیونستی خطربزرگی دانسته و فشار به ایران از هر راهی اعم از نظامی، اقتصادی و سیاسی به عنوان یکی از اصول استراتژیک خود می داند. در واقع فشار به ترکیه بخشی از این برنامه است اما باید خاطر نشان کرد که مسائلی شبیه به انتقال 300میلیون یورو از آلمان و مسائلی شبیه به آن، بازی دوگانه امریکا و اروپا بوده و این موضوع را نمی توان از گوشه چشم دور نگه داشت.  در نهایت می توان گفت که قطعا اروپا در موضوع برجام تحقیر شده است اما منافع بلند مدت اروپا با امریکا خواهد بود نه با ایران.