عصر معدن- رئیس اتحادیه فروشندگان آهن و فولاد، می‌گوید: روش و مشی بورس چنان که در دنیا رایج است، در بورس کالای ایران اجرا نمی‌شود و با وجود آن که اتحادیه آهن و فولاد و فلزات، برای راه‌اندازی بورس فلزات تلاش زیادی کرد، اما اکنون در قیمت‌گذاری‌ها کنار گذاشته شد.
به گزارش پایگاه خبری «عصر معدن» به نقل از تسنیم، حمیدرضا رستگار، رئیس اتحادیه فروشندگان آهن و فولاد و فلزات، افزود: بعد از ایجاد و تشکیل بورس فلزات، سایر بورس‌های کالا تشکیل شدند.
وی با بیان اینکه علیرغم کمک و همکاری اتحادیه فروشندگان آهن و فولاد در راه اندازی بورس، اکنون به نوعی کنار گذاشته شده و هیچ دخل و تصرفی در آن نداشته و از این بخش استفاده و مشاوره گرفته نمی‌شود، گفت: متاسفانه قیمت‌گذاری‌ها، بدون حضور ذی‌نفعان اصلی و مجموعه های مرتبط انجام میشود.
رستگار، با بیان این که به طور کلی عملکرد بورس عملکرد مقبولی از طرف اتحادیه آهن و فولاد و فلزات و اصناف مرتبط نیست، و عملکرد آن شفاف نیست، می‌گوید: در جلسات متعددی که با مسئولان داشته‌ایم مکرر این نکته را تذکر داده‌ایم، اما متاسفانه اصرار و پافشاری بر این روش دارند و تاکید دارند این مکانیزم ادامه یابد. بر این اساس، بعضا با قیمتگذاری، به صورت دستوری قیمت‌ها افزایش یا کاهش پیدا می‌کند که این روند به هیچ عنوان مورد قبول ما نیست.
به گفته وی، با این شیوه و عملکرد، بورس خود تبدیل به یک بنگاه اقتصادی شده است. به این معنا که افرادی در آنجا منافعی دارند و بر اساس آن تلاش می‌کنند هیچ گروهی که گروه اصلی است و حق دارد از شیوه و نحوه قیمتگذاری، هویت و ماهیت مصرف‌کننده و توزیع کننده اطلاع داشته باشد، مطلع و آگاه نشود و در ابهام بماند. این شیوه و عملکرد بورس مردود است.
رئیس اتحادیه فروشندگان آهن و فولاد، اظهار امیدواری می‌کند در صورت انجام اصلاحات، بورس می‌تواند جای مناسبی برای عرضه کالا باشد.
وی اضافه کرد: اصلی‌ترین روش قانونی، دخالت صد در صدی تولیدکننده به عنوان صاحب نظر است. در عین حال، توزیع کننده، صادرکننده و حمایت از مصرف‌کننده هر کدام در جایگاه خود قرار داشته باشند، اما متاسفانه اکنون میان این گروه‌ها تداخل پیش آمده است.
رئیس اتحادیه فروشدگان آهن می‌گوید: اختیارات از برخی از این گروه‌ها گرفته شده و بعضا به گروه دیگری داده شده است. با توجه به مشخص بودن ایرادات، باید اصلاحات انجام شود و مطابق با ضوابط قانونی هر مجموعه‌ای مسوولیت خود را بر عهده داشته باشد. شیوه کنونی ممکن است در کوتاه مدت جواب دهد، اما در طولانی مدت، خسارات و زیان زیادی تحمیل می‌کند که به راحتی قابل حل نیست.
رستگار، پیشنهاد می‌دهد که مجموعه ای با برنامه جامع و کامل، به صورت مستمر در خصوص فولاد ایجاد شود تا با تشکیل جلسات، در خصوص شیوه پیشبرد تصمیم‌گیری شود و نقش هدایت و حمایت به دولت سپرده شده و از دخالت حذر کند. متأسفانه همچنان به صورت جزیرهای تصمیم گیری شود، وضعیت همچنان همین باقی خواهد ماند.
