بیاد داریم که در طول جنگ 8ساله تحمیلی ،هر گاه عراق می خواست فشار نظامی به ایران وارد کند به مسیرهای مواصلاتی اصلی خوزستان به سمت مرکز کشور (که عمدتا هم متکی به مسیر زمینی و ریلی خوزستان-لرستان استوار بود)، حمله می آورد و آنها را بمباران می‌کرد.در آن شرایط راههای هوایی هم چندان اطمینان بخش نبودند. وضعیت راه زمینی اهواز به اصفهان هم تعریفی نداشت و رفت و آمدی از آن ناحیه به شکل عمومی وجود نداشت. در حقیقت این نقطه ضعف را عراق بخوبی شناخته بود و هر زمان که احساس می کرد عملیاتی قرار است از ناحیه جنوب، علیه اش صورت گیرد حملات گسترده و بمبارن های خود را متوجه تنها مسیر غربی اتصال به مرکز و شمال کشور می کرد.

پس از جنگ انتظار بود این نقطه ضعف ملی از سوی مسئولان کشور مورد توجه قرار گیرد و رشته کوههای زاگرس از نواحی مختلفی شکافته و مسرهای ریلی و زمینی ،جنوب غربی را به سمت مرکز و شمال ایران متصل و مورد بهره برداری قرار گیرند اما با کمال تاسف این اقدام در هاله ای از بی توجهی فراموش شد.گویی قرار است چند بار این تجربه تلخ تکرار شود تا معلوم شود این کمبود یک نقطه ضعف در حیطه امنیت ملی است.
شاید سیلاب اخیر و تخریب مسیرهای ریلی و زمینی غربی کشور باز هم صحنه های جنگ هشت ساله را بیاد آورده باشد که نیازهای ملی را که مستقیما با کیان امنیتی کشور توام هستند در صدر پروژه ها بایستی قرار داد.

مسیر زمینی فعلی خوزستان به اصفهان بسیار پر خطر و طولانی است و نیازمند تجدید نظر در وضعیت فنی است و بایستی به اصلاح جدی آن همت گماشت. از سوی دیگر عقب ماندگی راه آهن کشور از مسیر توسعه یک درد ملی است و این درد اگر در مسیر خوزستان به اصفهان درمان می شد شاید در شرایط مصیبت بار کنونی می توانست پشتیبان حمایتهای لجستیکی برای سیل زدگان باشد اما در حال حاضر روند کمک رسانی بسیار کند و پر انتقاد است زیرا مسیرهای محدود فعلی ظرفیت لازم برای حمایت از جنوب کشور را آسیب پذیر نشان داده است.

نتیجه اینکه حالا بار دیگر پس از جنگ تحمیلی این نقصان ملی امنیتی کشور، چهره خود را به صورت یک هشدار جدی برخ کشید شاید تلنگری در تصمیم گیرندگان ایجاد شود که زاگرس را بشکافید و مسیرهای دسترسی جنوب به سایر نقاط مرکزی و شمالی کشور را کوتاه نمائید.