چند صباحی است که در حال تعقل درباره ضعف روابط عمومی ها در برقراری ارتباط موثر و نیز عدم کار آمدی در ضمینه های مختلف کاری هستم . این سوال را از خود می پرسم که چرا رابط عمومی در ایران با وجود داشتن زیرساخت و امکانات همچنان مهجور است ؟
جواب شایداین باشد که از ماست که بر ماست. به طور قطعی می توان گفت روابط عمومی در نقطه ضعف و در حال تحلیل رفتن است. حال به این نکته اشاره می کنم که چرا به این روز گرفتار شده ایم .
یک ضرب المثل عامیانه است که می گوید ارزش یک امامزاده به متولی آن است. اگرنگهبان و متولی امر تفکر حرفه ای داشته باشد و اصولی عمل کند، روند فعالیت های روابط عمومی به سامان می رسد .
روابط عمومی اکنون از مرحله روزمرگی، انفعالی، انجام فعالیت‌های خدماتی صرف، بی‌هدفی، اقدامات مقطعی و موردی گذشته و به مرحله تهیه و تدوین برنامه‌های راهبردی و برنامه‌های عملیاتی درازمدت، میان‌مدت و کوتاه‌مدت سنجیده و هدفمند و دارای منطق و استدلال صحیح پا نهاده است.
روابط عمومی باید از موضع  انفعالی و بی هدفی عبور کند و  فعال و هدفمند باشد. در واقع روابط عمومی هر سازمان بازوی کمک رسان و پیش برنده است و با شکل گیری امور اجرایی و فعالیت های کاری  خود به رشد و توسعه سازمان کمک می کند . روابط  عمومی سیال است و قدرت پیش برندگی دارد . حال چرا روابط عمومی در ایران به این روز گرفتار شده است که در سازمان ها تاثیر گذار نیست و بیشتر در حاشیه است تا متن موضوعی است که باید مورد توجه قرار گیرد.
عدم استفاده از توان مدیریت حرفه ی  و استفاده نکردن از بدنه کارشناسی  کار آمد بخشی از این ماجراست. همچنین نداشتن اقبال مدیریت کلان کشور به روابط عمومی باعث شده تا  بدنه میانی و پایین کشور  نیز به این مهم رویی نشان ندهند. تعریف و درخواست ها از روابط عمومی در نزد بدنه مدیریتی واجرایی کشور به تعارف و گذران امور تبدیل شده و از کار اصلی که روند پیشرفت وتوسعه در روابط عمومی بازمانده ایم .
شاید روزگار برای روابط عمومی به گذران و تکرار تبدیل شده است یا دیگر توانی  برای پیش برد اهداف این مهم نیست. راهکاری که می توان پیشنهاد داد این است که کارگزاران امر روابط عمومی باید توان خود را برای تغییر نگرش جامعه جهت نهادینه کردن  وظایف روابط عمومی بکار گیرند. مدیریت کلان کشور و به بیان دیگر حکومت و دولت باید با نگرشی جدید به جایگاه روابط عمومی بنگرند وکار اصلی ارتباطات ، خبر ، افکارسنجی ، مشتری داری و... را در غالب فعالیت روابط عمومی ها ببینند و به آن احترام بگذارند. همچنین لازم است بعد از مشخص شدن تئوری به شفاف سازی اطلاعات به عمل برسند و متولی آن ا که روابط عمومی ها هستند را به رسمیت بشناسند.
کلام آخر اینکه از عمل کار برخواهد آمد و تا زمانی که حرف و عمل ما در حوزه روابط عمومی و علوم ارتباطات یکی نشود و ازشعار زدگی به عمل گرایی نرسیم شرایط تغییر نخواهد کرد.